Onze gedachten een plaatsje geven: het is een zoektocht waar we allemaal mee bezig zijn. Louise Marie Leuwers uit Brussel parkeert haar hersenspinsels op Instagram onder de naam Piekermeisje.
Ze beschrijft haar profiel zelf als “een anonieme plek voor en door piekeraars: mensen die veel in hun gedachten verloren kunnen lopen.” Ondertussen zijn we – want ik ben er één van – al met meer dan 26.000. “Dat blijft heel abstract voor mij. Ik kan mij niet inbeelden hoeveel mensen dat individueel zijn. Ik vind dat kei gek”, klinkt het bij Louise Marie. Ik zocht het eens op en haar volgers overschrijden de capaciteit van een groot voetbalstadium zoals de Ghelamco Arena in Gent en het Lotto Park in Anderlecht.
De Instagrampagina van Piekermeisje straalt liefde en warmte uit. Met inspirerende quotes en rustgevende reels kan je bijna niet anders dan ze te delen met iedereen die je graag ziet. Geïnspireerd door deze plek, was ik nieuwsgierig naar de persoon hierachter. Wat volgde was een super gezellig gesprek, vol herkenbare gedachten.
Hoe kwam je op het idee om jouw piekerervaringen op Instagram te gooien?
Obviously pieker ik heel veel. Ik merk dat velen dat probleem hebben, maar ook dat iedereen daar heel verschillend mee omgaat. Er zijn vrienden die tegen mij zeggen: “Lou, parkeer het” of “Laat het los”. En dan denk ik: Wat bedoelt ge? Ik ken dat fenomeen oprecht niet, wat dat inhoudt om even te lossen.
Vorig jaar ben ik op reis vertrokken voor 7 maanden. Ik ging in Nepal twee weken hiken en dacht dat ik tijdens die tocht mijn gedachten wel even ging kunnen stoppen, of toch minderen. Maar dat bleek dus niet het geval. Toen dacht ik: oké, wat nu? (lacht). Dan heb ik bovenaan een berg beslist om daar gewoon iets van te maken op Instagram, als een soort van zelftherapie.
Ik heb toen nog niet meteen iets gepost, maar het voelde fijn om die plek alvast te hebben. De laatste drie maanden begon ik dan spontaan wat actiever te worden op het profiel. Er zijn dan ook plots veel mensen bijgekomen en beginnen reageren.
Heb je veel interactie met de pieker(meisje-)community?
Ja, dat wel. Ik krijg veel lieve berichtjes. Daar ben ik dankbaar voor en ik probeer er steeds op te reageren. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben, dat ik omringd ben door mensen die hetzelfde ervaren.
Daarnaast ben ik wel iemand die bewust niet verslaafd wil zijn aan haar gsm. Als ik ga wandelen, naar buiten ga of met iemand afspreek, dan heb ik hem de helft van de tijd niet mee. Mijn vrienden weten dat ze mij dan beter even bellen, omdat ik het berichtje waarschijnlijk niet zal zien. En dat is niet uit kwade wil, maar die smartphone kan mij zó overspoelen. Niet alleen door Piekermeisje, maar ook door een groepschat of iemand die mij iets wil vragen.
Is jouw gevoel over die online interactie veranderd sinds Piekermeisje?
In de periode dat het profiel zo gegroeid is, heb ik heel hard aan mijn gsm gehangen en dat overweldigde me. Ik besefte toen dat ik niet permanent online wilde zijn. Dus dan heb ik mezelf de regel opgelegd om tussen 9 uur ’s avonds en 9 uur ’s ochtends niet meer op mijn gsm te zitten. Want ik ben een piekeraar he. Als ik laat op de avond nog iets ontvang, kan ik daar echt over zitten malen ’s nachts.
Heb je andere gsm-regels voor Louise en Piekermeisje?
Nee. Die hebben dezelfde regels. Ik ben daar sowieso heel zoekend in – dat was ook al voor Piekermeisje. Het gebeurt dat ik denk: Ik doe mijn WhatsApp weg. Ik neem opnieuw een Nokia. Ik denk dat een mens niet gemaakt is om permanent ‘aan’ te staan, dus ook niet online.
Bijvoorbeeld tijdens die reis, was ik 6 à 7 maand gewoon níet bereikbaar. Toen kon niemand verwachten dat ik ging antwoorden. Dat gaf mij een immense rust. Voor mij vraagt dat echt veel, het schuldgevoel dat ik krijg door niet of niet meteen te reageren.
Dat herken ik, maar daarom vind ik het wel interessant dat je een Instagramprofiel maakt dat je nog meer meldingen en input geeft. Langs de andere kant snap ik het ook, want het is ook een medium om snel veel mensen dichtbij te brengen en in te zetten op die herkenbaarheid.
Ja, contradictorisch eigenlijk he. (lacht) Maar klopt. Dat is echt zoeken naar de juiste manier om daarmee om te gaan. Maar ik zit veel liever op Piekermeisje om een post te maken dan dat ik urenlang naar YouTube-video’s zit te kijken. En op dit moment werkt het voor mij, omdat ik dan mensen tegenkom of leuke berichtjes ontvang. Dan denk ik: oké, dat doet er wel toe.
Ik zie dat profielen zoals Kriebelsessie, Onbespreekbaar en Warboek jou ook volgen. Zijn zij een inspiratiebron voor jou?
Wel, toen ik Piekermeisje heb gestart, was dat echt puur uit mezelf. Ik was wat afgezonderd van de rest van de wereld, dus ik heb niet gekeken naar wat anderen doen. Ik heb zeker geen vergelijkende studie gemaakt.
Maar grappig dat je Kriebelsessies vermeld, want dat is mijn beste vriendin, Eva. Dus natuurlijk is zij een inspiratiebron voor mij. Maar dan eerder in de zin van het durven delen en de bijhorende ‘je ziet wel’-attitude. Ook de andere profielen kunnen zeker inspiratiebronnen zijn omdat ze spreken over persoonlijke zaken.
Zij tonen dus dat daar een mogelijkheid toe is op sociale media.
Inderdaad. Als ik het er met Eva over heb, gaat het vaak over het warme gevoel dat er zit in mensen die elkaar vinden. Dat is iets wat mij inspireert. Maar ik ben wel echt zoekende in waar ik naartoe wil met het profiel.
Laat je jou dan leiden door wat er komt?
Er zijn zo mensen he, die ‘going with the flowing’ kunnen zijn. Ik ben dat dus jammer genoeg niet. Ik probeer het alleszins niet te veel te overdenken, maar als iemand mij vraagt wat mijn ‘bedoeling’ is met Piekermeisje, dan denk ik: Mijn bedoeling? Moet er dan een plan voor bestaan? Want dat is er dus niet. En momenteel denk ik dat dat ook niet nodig is. Het werkt hoe het werkt.
Als het dan plots niet meer goed zou voelen, dan zal ik er op dat moment over nadenken. Maar oké, nu klink het alsof ik daar niet duizend keer over maal, maar dat doe ik dus wel he. Vooral als iemand mij daar een vraag over stelt. (lacht)
Maar ik hoop wel dat er nog dingen komen. Zoals dit interview. Sorry, maar voor mij is dat allemaal mega flabbergasting. Ik bedoel: iemand wilt mij interviewen. Ik ben zeker benieuwd naar wat er nog gaat komen. Dat wel.
Je hebt jouw profiel Piekermeisje genoemd. Heb je het gevoel dat je binnen dat concept alles kwijt kan?
In het algemeen ben ik heel zoekende naar wat ik wil doen. Ik maak als job boeken momenteel, maar ik heb echt al veel geprobeerd: ik heb voor radio en tv gewerkt, ik heb in een winkel gestaan met keramiek, potten en glasbeschilderingen. Echt van alles en nog wat.
In die zin is Piekermeisje dan plots iets heel duidelijk. Ik vind daar rust in. En eigenlijk omschrijft piekeren heel veel. Er zit wat angst bij, stress, shappen over dingen, maar ook liefheid en mentaal welzijn en zorgen voor uzelf. Dus dat zijn eigenlijk alle onderwerpen waar ik het – achteraf gezien – over wil hebben.
Dus je bent ook op professioneel vlak ook erg zoekende?
Ja en weet je, dat blijft. Ik denk dat dat ook de aard van het beestje is. Toen ik voor de VRT werkte, dacht ik ook: Ja, wacht. Is dat dan – als je grafisch ontwerp of illustratie hebt gedaan – het ultieme ding om te doen? En dan ben ik nog orthopedagogie in avondschool gaan bijstuderen. Nu geef ik dus boeken uit. Dus ja: ik ben zoekende.
Heb je het gevoel dat je ondertussen gesetteld bent in die zoektocht?
(lacht) Heb jij dat gevoel?
Goh, ik denk dat ik ‘de zoektocht’ al meer embraced heb op z’n geheel. Dat ik er dus wel oké mee ben dat die nu bezig is. Maar ik hoop ook ergens wel dat die dan binnenkort achter mij ligt.
Dat het uitgezocht zal zijn, ja (lacht).Laat ons zeggen dat ik dat ook hoop. Ik heb daar onlangs een gesprek over gehad met een vriendin. Zij weet wat zij wilt. Zij heeft iets gestudeerd en heeft dan een job gezocht in die sector. Zij is daar heel gelukkig in. En ergens denk ik: Oh amai, ik wil dat ook keihard. Ik wou dat ik op mijn tiende al wist wat ik wilde worden, zodat ik daar meteen naartoe had kunnen werken. Ik kijk keihard op naar die mensen.
Maar anderzijds, door te blijven zoeken wanneer ik merk dat ik ergens niet zo gelukkig van word, ontstaan er wel dingen zoals Piekermeisje. Op dezelfde manier ben ik ook naar mijn eerste uitgeverij gestapt. Dus ergens zou ik ook niet zonder kunnen, omdat het mij in zekere zin verder pusht.
Maar de zoektocht kan ook sucken. Hij is kei vermoeiend en vaak denk ik echt: Kan dit kalmeren? Ik wil het ook gewoon weten.
Wat ‘het’ ook moge zijn.
Ohla, goede vragen! Hier gaan een paar posts over komen hoor. (lacht)
Benieuwd naar wat er nog komt?
Comments