April is ‘autism awareness month’ – de perfecte maand voor de release van het nieuwe seizoen van Netflix-serie Heartbreak High, waarin het leven van een autistisch tienermeisje een van de centrale verhaallijnen is.
Vanaf vandaag kan je kijken naar seizoen twee van Heartbreak High. De serie volgt het leven van de leerlingen op Hartley High, een middelbare school in Australië. De gen-z’ers krijgen te maken met klassieke worstelingen als eerste liefdes en heartbreak. Maar vooral ook serieuzere thema’s zoals genderidentificatie, seksuele oriëntatie, huiselijk geweld, drugsmisbruik, en institutioneel racisme en discriminatie worden besproken in de serie.
Foto: Netflix
Maar je ziet het niet hoor!
De verhaallijn die voor mij persoonlijk het meest betekent is die van Quinni, die autistisch is. Darren is haar beste vriend, en op school de enige waar ze zich volledig op haar gemak bij voelt. Tot ze Sasha ontmoet. Sasha en zij gaan daten, maar omdat Sasha niet weet van Quinni’s autisme gaat dat in het begin niet geheel zonder slag of stoot. Wanneer Quinni besluit te vertellen over haar autisme antwoord Sasha met de klassieke “But I’ve met autistic people, and they’re not like you.”
Als je het mij vraagt is deze scène essentieel voor het portretteren van de autistische ervaring. Je wil niet weten hoe vaak ik deze reactie heb gehad wanneer ik mensen vertelde over mijn autisme. “Oh, maar je ziet het helemaal niet hoor!” “Als je het niet verteld had zou ik het nooit vermoed hebben!” Mensen denken dat ze je daar een compliment mee geven, maar alles wat het doet is bevestigen dat ik me door de jaren heen zo heb aangepast aan de wereld om mij heen dat mijn beperking voor het ongetrainde oog volledig onzichtbaar is geworden. Ergens fijn, want mijn beperking is van mij, tot ik besluit hem met mensen te delen. Maar, het maakt het vinden van de juiste hulp ook moeilijker. Zo was ik twintig toen ik mijn diagnose kreeg, na jaren van misdiagnoses.
Het is ook veel soms, maar ik ben niet teveel
In aflevering zes bereidt Quinni zich voor op het ontmoeten van Angeline – haar absolute idool. Ze heeft de dag weken van tevoren tot op de minuut toe uitgestippeld, zodat er niks meer fout kan gaan en ze niet al te zeer meer hoeft na te denken over de stappen die ze moet nemen die dag. Ze kan gewoon haar planning afgaan. Sasha besluit met Quinni mee te gaan, maar gedurende de dag dwingt Sasha Quinni meerdere malen om van de planning af te wijken, waardoor Quinni een zekere kortsluiting krijgt (zo noem ik het zelf graag), overprikkeld raakt en in zichzelf keert.
Tot ik leerde dat ik autistisch was dacht ik altijd dat ik verwend was, of gewoon rigide, wanneer plannen niet liepen volgens het verwachtingspatroon dat ik in mijn hoofd had opgebouwd. Als we twee weken geleden afgesproken hebben dat we naar een sushirestaurant zullen gaan, maar jij de dag zelf aangeeft toch gereserveerd te hebben voor tapas, dan is de kans groot dat ik dat slecht trek. Niet omdat ik geen tapas lust, ik hou net zoveel van tapas als van sushi, maar omdat ik mij twee weken voorbereid had op sushi, en ik nu ineens verwacht word binnen twee minuten om te schakelen naar tapas. Mijn autistische brein is rigide. Als er eenmaal een verwachtingspatroon ligt, dan is het moeilijk als dat verandert. Niet omdat ik objectief gezien het nieuwe plan niet leuk vind, maar omdat ik er niet op voorbereid was en mijn hoofd tijd nodig heeft om zich dan weer aan te passen aan de vernieuwde situatie.
Datzelfde geldt voor Quinni. Ze heeft er moeite mee dat Sasha het niet naar haar zin lijkt te hebben, maar dit is haar dag, dus ze probeert zich eroverheen te zetten. Tot Sasha en Quinni na het evenement terug in de bus zitten. Quinni is geïnspireerd geraakt door het ontmoeten van haar idool en vertelt aan Sasha dat ze een boek wil gaan schrijven. Als reactie daarop zegt Sasha bot: “and I want to get shitfaced”. Quinni antwoordt daarop dat ze te overweldigd is om nog naar een feestje te gaan, omdat ze die dag al veel indrukken en emoties te verwerken heeft gehad. Dan geeft Sasha aan dat ze geen leuke dag gehad heeft. Sasha begint erover dat ze het moeilijk vindt om een relatie te hebben met iemand die autistisch is, omdat het niet ‘normaal’ is. “Don’t pull the fucking autism card on me right now”, zegt Sasha wanneer Quinni vraagt of ze niet normaal genoeg is. Sasha zegt “It’s just a lot for me to deal with”. Dan breekt er iets in Quinni, en in mij als kijker, “It’s a lot for me too, Sasha. It’s my whole life.”
Ik heb deze scène inmiddels wel tien keer gezien, maar elke keer krijg ik weer tranen in mijn ogen en word ik overspoeld met verdriet. Natuurlijk is de ene dag beter dan de andere en mijn autisme is niet allesbepalend in de manier waarop in mijn leven leef. Maar het zit wel in mij en er is elke dag wel iets dat mij eraan herinnert of waarin ik er rekening mee hou. Er is niks pijnlijker dan mensen in je omgeving die je vertellen dat het voor hen te moeilijk is om met jouw autisme te dealen. Dat ze even afstand moeten nemen. Ik kan geen afstand nemen. Ik ben elke dag bang dat ik te ingewikkeld of te veel ben, te complex. Precies zoals Quinni ook aangeeft in deze scène. Ik hou er niet van te zeggen dat mijn autisme mij definieert, maar het is wel een van de ingrediënten die mijn receptuur compleet maken. Zonder was ik niet dezelfde persoon.
Authentiek
Wat deze serie voor mij nog fijner maakt is dat het personage van Quinni gespeeld wordt door Chloe Hayden. Een actrice die zelf ook echt autistisch is. Bij de productie van de serie en het ontwikkelen van haar karakter Quinni was Hayden nauw betrokken. “I was really lucky in that i got to write almost all of her character, I had a part in her from the get go”, vertelt Hayden aan The Sydney Morning Herald.
Als gen-z’er die pas op haar twintigste het verlossende woord kreeg (zo beschouw ik het echt, ja), ben ik zó ongelofelijk dankbaar dat personages als Quinni een podium krijgen en tot leven worden gebracht door acteurs en artiesten met dezelfde ervaringen. Representatie is belangrijk. Het heeft mij veel geleerd over wie ik ben, hoe ik in elkaar steek, en dat ik daar dus niet alleen in ben. Want, hoe moeilijk het leven soms ook wordt en hoe hard je met jezelf in gevecht bent, je hoeft het nooit alleen te doen.
コメント